Waar wijsheid ontbreekt heerst niet vanzelf domheid. Men kan geleerd
zijn, zeergeleerd of zelfs hooggeleerd, maar zichzelf geen geleerde
vinden. Men kan bovenal van mening zijn zelf de wijsheid niet in
pacht te hebben. Laat staan te willen poseren als een wijze.
Maar dit soort bescheidenheid is in ons land schaars. Wij noemen nog
graag iedere doctorandus een academicus, en iedere hooggeleerde
een geleerde. Wij maken nog graag een absoluut onderscheid tussen
wetenschappelijk onderzoek en allerlei denkwerk van minder allooi.
Wij claimen nog graag een aparte plaats voor de wetenschap.
Wij menen nog dat iedere relatie met de universiteit recht geeft op
individuele academische vrijheid.
Maar waar beperkingen worden bedekt met pretenties ligt domheid
op de loer. Zo ontstaat het soort hooggeleerde domheid waar dagelijks
menige krantencolumn mee wordt gevuld. Door haar opgeblazen
betweterigheid is dit soort hooggeleerdheid misschien vooral lachwekkend.
Maar door haar agressieve verwerping van iedere betrokkenheid,
of dat nu is bij de professionele beroepspraktijk of bij de vragen
van bedrijfsleven en samenleving, verwordt zij tot een gevaarlijke
onbescheidenheid. Tegen die domheid wilde ik vanmiddag maar
eens waarschuwen.