Eind 2009 publiceerden Ghislain Verstraete en Rik Pinxten een bundel essays onder de titel 'Doe-het-zelfdemocratie'. Een boek over 'mensen en hun rol in de samenleving' (Verstraete & Pinxten, 2009). Uit de titel wordt al duidelijk dat Verstraete en Pinxten een pleidooi houden voor nieuwe vormen van actief burgerschap. Gedaan met consumentisme en leunen op de overheid. Leve de actieve burger die de handen uit de mouwen steekt en zijn steentje bijdraagt aan de samenleving. Het boek bevat zeven hoofdstukken waarin telkens de burger als producent op een bepaald terrein beschreven wordt. Helaas ontbreekt een hoofdstuk over de zorgende mens: de burger die zorg draagt voor zichzelf maar vooral voor andere 'kwetsbare' burgers. In deze tekst willen we een aanzet geven tot zo'n hoofdstuk over de mens als zorger. We doen dat door de recente ontwikkelingen in de Nederlandse sociale sector te beschrijven en meer specifiek de Wet maatschappelijke ondersteuning. Na een korte toelichting en update over deze wet komen we terecht bij het werk van Hans Achterhuis. Elders in dit nummer van ALERT komt hij ook aan bod, onder meer naar aanleiding van zijn boek over geweld. Wij komen bij Achterhuis terecht omwille van zijn werk over utopieën (Achterhuis, 1998, 2010). Bij het overzien van de Wmo en de eerste jaren werking van het nieuwe sociaal beleid dringt zich immers snel de vraag op of er geen sprake is van een bundel beleidsutopieën. Maar ook de vraag of dat erg is, en of het wel te vermijden is.